Αν παρατηρήσει κανείς τις φωτογραφίες από την εκδήλωση του Ινστιτούτου Τσίπρα, θα κατανοήσει τη βαθιά αντίφαση που χαρακτηρίζει την Αριστερά στην Ελλάδα. Η ηλικία των συμμετεχόντων είναι ενδεικτική: ο νεότερος ήταν από τη γενιά του 114. Αυτό δείχνει την αποσύνθεση της Αριστεράς, καθώς οι ομιλητές περιορίζονται σε κοινότοπες διαπιστώσεις για την κακή κατάσταση των λαϊκών τάξεων, αναφερόμενοι σε ευχολόγια για αλλαγές στο παραγωγικό μοντέλο και για την ενότητα των “προοδευτικών” δυνάμεων.
Το 2015, ο Τσίπρας ανέλαβε την πρωθυπουργία με το σύνθημα «η ελπίδα έρχεται» και υποσχέσεις κατάργησης των μνημονίων. Σήμερα, το 2024, η κατάσταση είναι διαφορετική, καθώς το Ινστιτούτο Τσίπρα προσπαθεί να διατηρήσει την πολιτική του ικανότητα ανακυκλώνοντας κλισέ και απολιθωμένα πολιτικά πρόσωπα. Είναι απορίας άξιο ποιος περιμένει απαντήσεις από τους Χουλιαράκη, Δραγασάκη και Χριστοδουλάκη, όταν ούτε αυτοί οι ίδιοι δείχνουν να αναμένοντας κάτι από τον εαυτό τους.
Η Αριστερά μπορεί να είναι παραγωγική, έχει όμως μετατραπεί σε μια μηχανή παραγωγής σχολιαστών και ηθικολόγων και όχι ενεργών δρώντων. Η αντίληψή της για την πολιτική δράση επικεντρώνεται στον σχολιασμό, γεμίζοντας τον δημόσιο βίο με ινστιτούτα, περιοδικά και ιστότοπους που στελεχώνονται από τα ίδια πρόσωπα, τα οποία ούτε καν διαβάζουν τα προϊόντα της δουλειάς τους. Η ηθικολογία διαπνέει τον λόγο της, ο οποίος αντικατοπτρίζει την ταξική θέ positione της στο πολιτικό πεδίο – περιορίζεται εν πολλοίς στα μορφωμένα μεσοστρώματα και δεν επιδιώκει πραγματική αλλαγή, αλλά ανάλυση.
Ακόμη και οι αναλύσεις αυτές, είναι σε πολλές περιπτώσεις αφηρημένες και αυτοαναφορικές, απομακρυσμένες από τα λαϊκά στρώματα. Αυτή η μακρινή σχέση με την πραγματικότητα την καθιστά αδύναμη να προτείνει ουσιώδεις λύσεις.
Στο μεταξύ, ο Τσίπρας ελπίζει να παραμείνει ρυθμιστής στη πολιτική σκηνή της χώρας, παρά τον αναβρασμό που επικρατεί ακόμα και στο κόμμα του. Η Νέα Αριστερά φαίνεται να προσπαθεί να προσαρμοστεί σε κυβερνητικές συνθήκες, αν και παραμένει κολλημένη στο 1,5%. Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι παραμένει σοβαρό κόμμα, αν και έχει γίνει ριάλιτι σόου της μεταμεσονύκτιας ζώνης. Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ότι το μέλλον αυτής της Αριστεράς φαίνεται να είναι τα μνημεία και τα ινστιτούτα, με τα πρώτα να αναπολούν τις αξέχαστες στιγμές και τα δεύτερα να προσπαθούν να κρύψουν την τρέχουσα αχρησία και τη φιλαυτία της.
Πηγή: documentonews.gr
