Στο πεδίο της πολιτικής, μία σαφής διάκριση έχει διαμορφωθεί αναφορικά με την παρουσία ιδιωτικών ζητημάτων των δημοσίων προσώπων στην πολιτική αρένα από τη Μεταπολίτευση και μετά. Ορισμένοι πολιτικοί διατηρούν σταθερές αξίες και διασφαλίζουν πως δεν εκμεταλλεύονται την οικογένειά τους για πολιτικούς σκοπούς, σεβόμενοι παράλληλα και την ιδιωτική ζωή των αντιπάλων τους. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Κώστας Σημίτης, ο οποίος, παρόλη τη μακρά θητεία του ως Πρωθυπουργός, δεν χρησιμοποιούσε την οικογένειά του για πολιτική προβολή.
Αντίθετα, ένα διαφορετικό μοντέλο διαχείρισης της δημόσιας εικόνας προκρίνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Η οικογενειακή του ζωή γίνεται συχνά αντικείμενο δημόσιου λόγου και προβολής, σκηνοθετημένη από τους επικοινωνιολόγους του. Εμφανίζεται ακόμη και σε εκπομπές με χαρακτηριστική προσωπική διάθεση, προσπαθώντας έτσι να προσεγγίσει τους πολίτες με πιο οικείο τρόπο, όπως η αναφορά του για τη σχέση του με τη σύζυγό του.
Στο πρόσφατο debate του ΠΑΣΟΚ, οι υποψήφιοι προσέφεραν μια πιο σοβαρή εκδοχή πολιτικής αντιπαράθεσης, εντούτοις, η Άννα Διαμαντοπούλου επέλεξε να παραβιάσει αυτόν τον κώδικα. Οι δημόσιες εμφανίσεις της σε εκπομπές που δεν ευνοούσαν τη σοβαρότητα της υποψηφιότητάς της επιδείνωσαν την εικόνα της, καθώς χρησιμοποίησε προσωπικές ιστορίες για να ενισχύσει την υποψηφιότητά της, ενσωματώνοντας αναφορές για την οικογένειά της που δεν είχαν καμία σχέση με πολιτική.
Η τάση να εμπλέκει προσωπικές στιγμές στην πολιτική της καμπάνια είναι απογοητευτική, κι εγείρει απορίες για την πραγματική της πολιτική φιλοσοφία. Μέσα από εξομολογήσεις για την οικογένεια της, εξορίες που φαίνονται άσχετες με την πολιτική διάσταση, θέτει σε αμφισβήτηση την πολιτική της σοβαρότητα.
Η παράλληλη δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη «γεννήθηκα από τύχη» ή η αναφορά της Διαμαντοπούλου για τα οικογενειακά της ζητήματα, όπως η εγκυμοσύνη της, ενισχύουν την ιδέα ότι η πολιτική επικοινωνία φλερτάρει επικίνδυνα με το μελόδραμα. Αυτό που μένει να εξεταστεί είναι αν το πολιτικό τοπίο χρειάζεται πραγματικά αυτή την κατεύθυνση, ή αν η αυτογνωσία και η σοβαρότητα θα πρέπει να παραμείνουν κεντρικές.
Κλείνοντας, η προσπάθεια ταυτοποίησης της προσωπικής ιστορίας με την πολιτική πραγματικότητα, περατώθηκε με την αναφορά της Διαμαντοπούλου στον Ίωνα Καρούση, γεγονός που μόνο προκαλεί ερωτήματα για την ειλικρίνεια και τη σοβαρότητα της πολιτικής της παρουσίας. Η συμμετοχή στο πένθος, για παράδειγμα, δεν είναι πεδίο πολιτικής επιχείρησης, παρά μόνο έκφρασης σεβασμού. Πηγή: documentonews.gr
